Astrid Meijer, Karin de Visser, Marcel Prins Kees de Bruijn, Christina de Vos, Raph de Haas, Henrique van Putten
De Handschoen in de Kunst
De Handschoen in de Kunst is een initiatief van Kunstenares Astrid Meijer, waarbij zij kunstenaars uitdaagt om te reageren op werken die zij maakte van oude handschoenen, uit haar handschoencollectie, onder het motto’ van: ‘de handschoen toewerpen’ en ‘de handschoen opnemen’.
Sommige kunstenaars kregen zelfs letterlijk een handschoen aangereikt, maar het gaat hier vooral om een verbindend en inspirerend proces, waarin de inhoudelijke raakvlakken in elkaars werk centraal staan.
Astrid Meijer is geïnteresseerd in de processen van groei en verval, groeikracht, natuur en lust en zij verzamelt oude o.a. materialen met sporen van een geschiedenis, gebruikte oude leren handschoenen en strandvondsten.
Zij hoopt dat de toeschouwer zich kan verzoenen met de schepsels die zij hier heeft bijeengebracht de (tijds)capsule van het Museum van Alle Tijden.
White Peacock, van Henrique van Putten, in zichzelf gekeerd en hoog in het postervenster, staat symbool voor menselijke (on)hebbelijkheden. Op het eerste gezicht beeldschoon, wie langer kijkt ziet dat zij, over gefixeerd op een kleine oneffenheid op haar blanke verenpak, zichzelf verwondt.
Een contrast vormen Heilige Lucia (met de uitgestoken ogen) afbeeldingen uit de heiligen serie van Christina de Vos in het altaarvenster, tesamen met de kijkdozen van Kees de Bruijn.
De kunstwerkjes in het konijnenvenster van Marcel Prins (Upskirt) en Astrid Meijer hebben een frivole inslag; het wordt ook weer eens lente. Dulce est desipere in loco (het is heerlijk om op zijn tijd gek te doen).
Karin de Visser maakte een koesterend hart waarin een paar oude getourmenteerde enorm gerafelde handschoenen, dat zij kreeg. Hier is Sphere of Labour met een werkhandschoen te zien in het Schilderijenvenster.
Aan de ingang, bij het deurvenster, hangt links Basse Couture van Astrid Meijer en rechts een tekening die Raph de Haas maakte naar aanleiding van een klein horrorverhaal met een handschoen in de hoofdrol, dat Astrid Meijer voor hem schreef. Omdat Raphs’ tekeningen volgens haar zo feilloos onze donkere kant van de mens verbeelden die wij zo graag negeren.
Het kwetsbaar ogende vrouwentorso in de binnenruimte is van Corsage-Studio. Dit duo maakte eerder ‘human constructions’ zwarte textiele figuren die zowel kwetsbaarheid verbeelden als vermogen tot compassie en overlevingsdrang. Begonnen met hun serie Oceans-Sea of desire,
Gebaseerd op beelden van aangespoelde slachtoffers na de tsunami. Astrid Meijer zag een link in de hoopjes aangespoeld textiele lompen die zij opraapt aan het strand om ze daar na te ontrafelen en te koesteren. Zoals het beeld Basse Couture. Corsage–Studio heeft ook geraffineerde couture vervaardigd van oude visnetten, waarin alle reparaties de beeldende kracht verdiepen.
(Rotterdam, 13 februari 2016)
