Johan Claasen † & Dorien Melis †

Windwoorden & ruisend riet

Eigenlijk gaat het over alles.

Johan Claasen en Dorien Melis wonen in het Brabantse Bakel. En het land is altijd aanwezig in hun werk, de natuur altijd voelbaar.

Het werk van Melis oogt abstract. Maar misschien merk je de akkers op, palen voor land- en tuinbouw, maisvelden of de sterrenhemel, de eerste sneeuwval, vogelzang, het ruizen van de wind in het bos. Al tekenend ontstaan een soort partituren, ritmisch en repeterend. Recent componeert ze ook vanuit vorm en kleur; los-geometrische samenstellingen van beschilderd karton, herinneringen aan verblijf in het zuiden, aan van-huis-zijn.

Voor Claassen is het maken van een werk een zwerftocht. Zijn objecten, tekeningen, teksten ontstaan associatief. In een mengeling van melancholie en humor, documenteert hij wat hij aantreft. Vaak sporen van mensenwerk in de natuur. Restanten van een metaalfabriek tussen sluiting en sloop, bijvoorbeeld, of het vogelverschrikkerbestand in de wijde omgeving. Ook liet hij de wind tekeningen maken en bouwde hij een wolkenobservatorium aan het IJsselmeer. Het gaat ook over liefde, over alledaags geluk.

Ans Verdijk leerde Johan Claassen kennen op de academie in Den Bosch. Hij gaf er les. Ze herkende zich intuïtief in zijn denkbeelden. Johan was veel op het land bezig. Als uit de klei getrokken plattelandsmeisje voelde ze de zwaarte in zijn beelden.

Nu werken ze allebei veel lichter; Claassen in grijzen en witten, Verdijk in zachtere kleuren. De band is gebleven. Ze hoort hem soms haast nog in haar oren fluisteren, zegt Ans. Ze vindt het heel bijzonder dat zijn werk nu in Beugen is te zien.

Ze nodigt iedereen uit om zich met haar te verheugen, om mee op zwerftocht te gaan, over land, in de geest, en om de wereld van Claassen en Melis te verkennen.